جان منی، جان منی، جان منآن منی، آن منی، آن منشاه منی، لایق سودای منقند منی، لایق دندان منقند منینور منی باش در این چَشم منچَشم منو چِشمه ی حیوان منگل چو تو را دید به سوسن بگفتسرو من آمد به گلستان منقند منینور منی باش در این چشم منچشم منو چِشمه ی حیوان مناز تو پراکنده تو چونی بگوزلف تو و حال پریشان مندست فشان مست کجا میرویپیش من آهای گل خندان منقند منیقند منیای رسن زلف تو پابند منچاه زنخدان تو زندان منجان منی، جان منی، جان منآن منی، آن منی، آن منشاه منی، لایق سودای منقند منی، لایق دندان منای رسن زلف تو پابند منچاه زنخدان تو زندان منجان منی، جان منی، جان منآن منی، آن منی، آن منشاه منی، لایق سودای منقند منی، لایق دندان من

ای یار جفا کرده ی پیوند بریدهاین بود وفاداری و عهد، تو ندیدهدر کوی تو معروفمو از، روی تو محرومگرگِ دهن آلوده ی یوسف ندریدهما هیچ ندیدیمو همه شهر بگفتندافسانه ی مجنون به لیلی نرسیدهدر خواب گزیده لب شیرین گل انداماز خواب نباشد مگر انگشتِ گزیدهبس در طلبت، کوشش بی فایده کردیمچون طفل دوان، در پی گنجشک پریدهمیلت به چه ماند، به خرامیدن طاووسغمزت به نگه کردنِ آهوی رمیدهمشتاق توام، با همه جوری و جفاییمحبوب منی، با همه جرمی و خطاییمن خود به چه ارزم، که تمنای تو ورزمدر حضرت سلطان، که بَرَد نام گداییخود کشته ی ابروی توام، من به حقیقتگر کشتنیم، باز بفرمای به ابرویبر یاد بناگوش تو بر باد دهم جانتا باد مگر پیش تو بر خاک نهد رویبس در طلبت، کوشش بی فایده کردیمچون طفل دوان، در پی گنجشک پریدهمیلت به چه ماند، به خرامیدن طاووسغمزت به نگه کردنِ آهوی رمیده

تیز دَوم تیز دَوم، تا به سواران برسمنیست شَوَم نیست شَوَم، تا بر جانان برسمخوش شده ام خوش شده ام، پاره ی آتش شده امخانه بسوزم بروم، تا به بیابان برسمخاک شوم خاک شوم، تا ز تو سر سبز شومآب شوم سجده کنان، تا به گلستان برسمچرخ بود جای شرف، خاک بود جای تلفباز رهم زین دو خطر، چون برِ سلطان برسمعالم این خاک و هوا، گوهر کفر است و فنادر دل کفر آمده ام، تا که به ایمان برسمآن شه موزون جهان، عاشقِ موزون طلبدشد رخ من سکه ی زر، تا که به میزان برسمرحمت حق آب بُوَد، جز که به پستی نرودخاکی و مرحوم شوم، تا بر رحمان برسمهیچ طبیبی ندهد، بی مرضی حب و دوامن همگی درد شوم، تا که به درمان برسمرحمت حق آب بُوَد، جز که به پستی نرودخاکی و مرحوم شوم، تا بر رحمان برسمهیچ طبیبی ندهد، بی مرضی حب و دوامن همگی درد شوم، تا که به درمان برسمتیز دَوَم تیز دَوَمنیست شوم نیست شومخوش شده ام خوش شده امخاک شوم خاک شومآب شوم سجده کنانچون بر سلطان برسمچون بر سلطان برسم

همه هست آرزویمکه ببینم از تو روییچه زیان تو را که من همبرَسم به آرزوییبه کسی جمال خود راننموده های و بینمهمه جا به هر زبانیبُوَد از تو گفتگوییغم و درد و رنج و محنت، همه مستعد قتلمتو ببُر سر از تن من، ببَر از میانه گوییبه ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویمشده ام ز ناله نالی، شده ام ز مویه موییهمه خوشدل اینکه مطرببزند به تار چنگیمن از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موییبنموده تیره روزمستمِ سیاه چشمیبنموده مو سپیدمصنم سپید روییچه شود که راه یابدسوی آب، تشنه کامیچه شود که کام جویدز لبِ تو کام جوییشود این که از ترحمدمی ای سحاب رحمتمن خشک لب هم آخرز تو تر کنم گلوییز تو تر کنم گلوییبشِکست اگر دل منبه فدای چشم مستتسر خُمّ می سلامتشکند اگر سبوییهمه هست آرزویمکه ببینم از تو روییچه زیان تو را که من همبرسم به آرزوییهمه خوشدل اینکه مطرببزند به تار چنگیمن از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موییبنموده تیره روزمستمِ سیاه چشمیبنموده مو سپیدمصنم سپید روییسپید رویی

همه صید ها بکردی هله میر، بارِ دیگرسگ خویش را رها کن، که کند شکارِ دیگرهمه غوطه ها بخوردی، همه کارها بکردیمنشین ز پا یک دم، که بماند کار دیگرخنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودشبنماند هیچش الا هوس قمار دیگرخنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودشبنماند هیچش الا هوس قمار دیگرتو به مرگ و زندگانی، هله تا جز او ندانینه چو روسبی که هر شب، کشد او به یار دیگرتو بسی سمن بران را، به کنار در گرفتینفسی کنار بگشا، بنگر کنار دیگرهمه نقد ها شمردی، به وکیل در سپردیبشنو از این مُحاسب، عدد و شمار دیگرخنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودشبنماند هیچش الا هوس قمار دیگرخنک آن قمار بازی که بباخت آنچه بودشبنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

تلخ کنی دهان منقند به دیگران دهینم ندهی به کشت منآب به این و آن دهیجان منی و یار مندولت پایدار منباغ منو بهار منباغ مرا خزان دهییا جهتِ ستیز منیا جهتِ گریز منوقت نبات ریزِ منوعده و امتحان دهیعود که جود میکندبهر تو دود میکندشیر سجود میکندچون به سگ استخوان دهیبرگذرم ز نُه فلکگر گذری به کوی منپای نهم بر آسمان گر به سرم امان دهیدر دو جهان بِنَنگردآنک بدو تو بنگریخسرو خسروان شودگر به گدا تو نان دهیگه بکشی گران دهیگه همه رایِگان دهییک نفسی چُنین دهییک نفسی چُنان دهیجان منی و یار مندولت پایدار منباغ منو بهار منباغ مرا خزان دهییا جهتِ ستیز منیا جهتِ گریز منوقت نبات ریزِ منوعده و امتحان دهیبرگذرم ز نُه فلکگر گذری به کوی منپای نهم بر آسمان گر به سرم امان دهیعقل و خرد فقیر توپرورشش ز شیر توچون نشود ز تیر توآنک بدو کمان دهیعقل و خرد فقیر توپرورشش ز شیر توچون نشود ز تیر توآنک بدو کمان دهی

سخت خوش است چشم تو آن رخ گلفشان تودوش چه خورده‌ای دِلا، راست بگو به جان توفتنه گر است نام تو پُرشکر است دام توباطرب است جام تو بانمک است نان تومُرده اگر ببیندت، فهم کند که سرخوشیچند نهان کنی که مِی، فاش کند نهان توبوی کباب میزند از دل پُرفغان منبوی شراب میزند از دم و از فغان تومشرق و مغرب ار رومور سوی آسمان شومنیست نشان زندگی تا نرسد نشان توزاهد کشوری بُدمصاحب منبری بُدمکرد قضا دل مرا عاشقو کف زنان تومشرق و مغرب ار رومور سوی آسمان شومنیست نشان زندگی تا نرسد نشان توزاهد کشوری بُدمصاحب منبری بُدمکرد قضا دل مرا عاشقو کف زنان توصبر پرید از دلم عقل گریخت از سرمتا به کجا کشد مرا مستیِ بی امان توشیر سیاه عشق تو میکَنَد استخوان مننی تو ضمان من بُدی پس چه شد این ضمان تواز میِ این جهانیان، حق خدا نخورده امسخت خراب میشوم خائفم از گمان توهر نفسی بگوییَم، عقل تو کو چه شد تو راعقل نماند بنده را در غم و امتحان تومشرق و مغرب ار رومور سوی آسمان شومنیست نشان زندگی تا نرسد نشان توزاهد کشوری بُدمصاحب منبری بُدمکرد قضا دل مرا عاشقو کف زنان تو

بازآمدم بازآمدماز پیش آن یار آمدمدر من نگر در من نگربهر تو غمخوار آمدمشاد آمدم شاد آمدماز جمله آزاد آمدمچندین هزاران سال شدتا من به گفتار آمدمآن جا روم آن جا رومبالا بُدَم بالا رومبازم رَهان بازم رَهان کاین جا، به زنهار آمدممن مرغ لاهوتی بُدَمدیدی که ناسوتی شدمدامش ندیدم ناگهاندر وی گرفتار آمدممن نور پاکم ای پسرنه مُشت خاکم مختصرآخِر صدف من نیستم من دُرِ شهوار آمدمما را به چشم سَر مبینما را به چشم سِر ببینآن جا بیا ما را ببینکان جا سبک بار آمدماز چار مادر برترموز هفت آبا نیز هممن گوهر کانی بُدَم کاین جا، به دیدار آمدمیارم به بازار آمدستچالاک و هشیار آمدستور نه به بازارم چه کاروی را طلبکار آمدم

من ندانستم از اولکه تو بی مهر و وفاییعهد نابستن از آن بهکه ببندی و نپاییدوستان عیب کنندمکه چرا دل به تو دادمباید اول به تو گفتنکه چنین خوب چراییروز صحرا و سماعستلب جوی و تماشادر همه شهر دلی نیستکه دیگر برباییگفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویمچه بگویم که غم از دل برود چون تو بیاییای که گفتی، مرو اندر پی خوبان زمانهما کجاییم در این بحر تفکر تو کجاییشمع را باید از این خانه به در بردن و کشتنتا به همسایه نگوید که تو در خانه ی ماییدوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادمباید اول به تو گفتن که چنین خوب چراییعشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامتهمه سهل است تحمل نکنم بارِ جداییز کمال ناتوانی به لب آمدست جانمبه طبیب من که گوید، که چه زار و ناتوانمبه گمان این فکندم، تن ناتوان به کویتکه سگ تو بر سر آید به امید استخوانم

ای قومِ به حج رفته کجایید کجاییدمعشوق همینجاست بیایید بیاییدمعشوق تو همسایه و دیوار به دیواردر بادیه سرگشته شما در چه هواییدگر صورتِ بی صورتِ معشوق ببینیدهم خواجه و هم خانه و هم کعبه شماییدده بار از آن راه بِدان خانه برفتیدیک بار از این خانه بر این بام برآییدای قوم به حج رفته کجایید کجاییدمعشوق همینجاست بیایید بیاییدای قوم به حج رفته کجایید کجاییدمعشوق همینجاست بیایید بیاییدآن خانه لطیف استنشان هاش بگفتیداز خواجه ی آن خانهنشانی بنماییدیک دسته ی گل کو اگر آن باغ بدیدیدیک گوهر جان کو اگر از بحر خداییدبا این همه آن، رنج شما گنج شما بادافسوس که بر، گنج شما پرده شماییدبا این همه آن، رنج شما گنج شما بادافسوس که بر، گنج شما پرده شماییدای قوم به حج رفته کجایید کجاییدمعشوق همینجاست بیایید بیاییدمعشوق تو همسایه و دیوار به دیواردر بادیه سرگشته شما در چه هوایید

دلم تا عشقباز آمددر او جز غم نمیبینمدلی بی غم کجا جویمکه در عالم نمیبینمدمی با همدمی خُرمز جانم بر نمی‌آیددمم با جان برآید چونکه یک همدم نمیبینممرا رازیست اندر دلبه خونِ دیده پروردهولیکن با که گویم رازچون محرم نمیبینمقناعت میکنم با دردچون درمان نمییابمتحمل میکنم با زخمچون مرهم نمیبینم