چه حکمتیست در این مُردندر عاشقانه ترین مُردنو مغز را به فضا بردنو گریه را به خلا بردنچه حکمتیست که در آغازنگاه من به سرانجام استبِبُر به نام خداوندتکه لطف خنجر ابراهیم به تیز بودن احکام استنبخش مرتکبانت راتو حکم واجب‌ الاجرایی و عشق، جوخه ی اعدام استبه دست آه بسوزانمکه شعله ور شدنم دود استکفن به سرفه بپوشانمکه سر به‌ سر بدنم دود استو نخ‌ به‌ نخ دهنم دود استغمت غلیظ‌‌ ترین کام استایو نخ‌ به‌ نخ دهنم دود استغمت غلیظ‌‌ ترین کام استاینگاه من به سرانجام استسرنگ ها همگان قرمزو رنگ‌ ها همگان قرمزسماعِ مولَویان قرمزجهان کران‌ به‌ کران قرمزکه نقشی از رُژ گلگونتهنوز بر لب این جام استبگو ستاره‌ ی دردانهدر انزوای رصدخانه کدام کوزه شکست آن‌ روزکه با گذشتنِ نهصد سال هنوز حلقه‌ ی دستانشبه دورِ گردن خیام استهیهنوز حلقه‌ ی دستانشبه دورِ گردن خیام استهیببین چقدر اسیرم منچنان بکُش که پس از مُردن هزار بار بمیرم مندسیسه های تو، میبینیوریدِ پاکِ امیرم من که در تدارک حمام استچه حکمتیست در این مُردندر عاشقانه ترین مُردنو مغز را به فضا بردنو گریه را به خلا بردنچه حکمتیست که در آغازنگاه من به سرانجام استچه حکمتیست که در آغازنگاه من به سرانجام استنگاه من به سرانجام است

در آستانه ی پیری، گلایه از شب دنیابد است مرد حسابی، به احترام دیازپامبدون قصه و بوسه، تلاش کن که بخوابیتو مثلِ برده ی خانه، وبالِ گردنِ روزیکسی نگفت نباید، که از نهاد بسوزیتو آفتاب نبودی، که بی دریغ بتابیچه اسب ها که درونت، به اهتزاز درآمدبه شیهه عمرِ گلویت، کشان کشان به سر آمدتو را که بست به گاری، که روز مزدِ عذابیلگد زدند به شیری، که صبر غرش او بودشکست یوزپلنگی، که رام و آینه خو بودو از فراز دهانی، سقوط کرد عقابیدلیر ماندی و نان را، به خون زدی که نمیریبه هرزه پا ندواندیاز این دوندگی آخر، چه میرسد به جماعتجز آخوری و طنابیشناسه عالمی اما، شناسنامه نداریو دائم الغمی اما، خودت ادامه نداریغرور منقطع النسل، عماره سازِ خرابیتو برگزیده نبودی، قبول کن که نبودیقبول کن که رسولی، بدونِ معجزه هستیبلند مسئله هستی، ولی بدونِ کتابیدریچه ای که تپیدو، جهان کوچک ما رابه نور خوان گرفتست، بیا و زنده شو ای ماهکه مثلِ فاتحه هر شب، بر این دریچه بتابیهزار ماهیِ تنها، فدای آبی دریاهزار بسته مُسکن، فدای این غم برناهزار گَله ی درنا، فدای وسعت آبیگلایه از شب کوچک، وَلِک به شیوه ی کودکپس از حزن مبارک ، شبت بلند غمت نیزغمت بخیر، شبت نیز، شب است مرد حسابی

همراه خاک اره، تُف میکنم طعمِ، بیدار بودن رابا سرفه ام در خواب، حس میکنم دردِ، نجار بودن رااز نردبان بودن، بسیار غمگینماز آسمان بودن، بسیار غمگینمتمرین کنم باید، دیوار بودن راچون فوجِ ماهی ها، در نفت میمیرمدریای آلوده، دارد به آرامیکم میکند از من، بسیار بودن راوقتی نمیمیرم، هم دردسر سازم، هم دست و پا گیرماما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سربار بودن راوقتی نمیمیرم، هم دردسر سازم، هم دست و پا گیرماما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سربار بودن رادر سینه ام بم ها، با کوهی از غم ها، پیوسته لرزیدندپس دفنِ خود کردم، همراه آدم ها، جاندار بودن راروزی اگر زاغی، روباه را بلعید، جای تاسف نیستهیهات اگر روزی، صابون بیاموزد، مکار بودن رابیرون تراویده ست، از گورِ من بهراماز کوزه ام خیام، از مستی ام حافظسر مشق میگیرد، هوشیار بودن راوقتی نمیمیرم، هم دردسر سازم، هم دست و پا گیرماما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سربار بودن راوقتی نمیمیرم، هم دردسر سازم، هم دست و پا گیرماما به هر تقدیر، باید تحمل کرد، سربار بودن را

لطفا به بند اول سبابه ات بگویک ذره صبر و حوصله اش، بیشتر شوداز بُخل، زنگ خانه ی من سکته میکنددستت اگر کمی متمایل به در شوددر میزنی که وارد تنهاییم شویاما بعید نیست زمانی که میرویدر از خودش جلای وطن گفته مثل مندر جست و جوی در زدنت در به در شوداین بچه لاکپشتِ نگون بخت، سال هاستاز تخم در می آید و سوی تو میدوداما مقدر است که در آخرین قدریعنی در آستانه ی دریا دَمَر شودنُه ماه غلت خوردمو اصرار داشتمدر آن رحم لباس شوم تا بپوشی امیا کاسه ای شراب شوم تا بنوشی امهر نطفه ای که دوست ندارد پسر شودهر نطفه ای که دوست ندارد وَرَم شودگفتم ورم شوم، ورمی در درون توتا هی بزرگ تر بشوم، تا جنون توهمراه قد کشیدن من بیشتر شوداما پسر شدم که تو را آرزو کنمهی جان به سر شدم که تو را آرزو کنماما پسر شدم که تو را آرزو کنمهی جان به سر شدم که تو را آرزو کنماما پسر شدم که تو را آرزو کنمهی جان به سر شدم که تو را آرزو کنمپیوسته آرزو کنمت، بلکه آرزواز شرم ناتوانی خود، جان به سر شوددستت مبارک است که چک میزند به گوشدستت مبارک است که می آورد به هوشعیسای دست های مبارک، بزن مراتا مُرده ای به زنده شدن مفتخر شوداما پسر شدم که تو را آرزو کنمهی جان به سر شدم که تو را آرزو کنماما پسر شدم که تو را آرزو کنمهی جان به سر شدم که تو را آرزو کنم

مادر، مداد قرمزِ من کوکو لقمه های نان و پنیرمآخر چگونه بیست بگیرموقتی که دست های فقیرمفردای درس آن همه بایددر جست و جوی کار بمیرندای ماه مهر زهر هلاهلبازا که زنگ های ثلاثهروزی هزار بار بمیرندتا کودکان به وقت دبستاناز ترس امتحان نهاییبا نمره ی چهار بمیرندای ماه مهر ماه بد اخلاقبا ایده های محکم و خلاقما را بزن به خط کشی از چوبما را بزن به تَرکه ی مرطوبتا در درونِ کودک دیروزمردانِ بی شمار بمیرندمادر، مداد قرمزِ من کوکو لقمه های نان و پنیرمآخر چگونه بیست بگیرموقتی که دست های فقیرمفردای درس آن همه بایددر جست و جوی کار بمیرنددل بادبادکیست حصیریآهی که نظر دلِ ما راتا اوج میبَرد به اسیریبا هر نخ بریده شهیددل های رفته را بگذاریددر اوج افتخار بمیرنددر این کلاس های رُفوزهلای کتاب های عجوزهما چیستیم، بر درِ کوزهسقای علم دست بجنبانتا گوش های تشنه به دستِچک های آب دار بمیرندروزی هزار بار بگو آبروزی هزار بار بگو نانمادر مرا ببر به دبستانتا روی شاخه های جوانمگنجشک های توی دهانمروزی هزار بار بمیرندمادر، مداد قرمزِ من کوکو لقمه های نان و پنیرمآخر چگونه بیست بگیرموقتی که دست های فقیرمفردای درس آن همه بایددر جست و جوی کار بمیرند

جهان فاسد مردم رابریز دور و در این دوری به عطر نافه ی خود خو کنکمین بگیر جهانت را سپس شکارچیانت رابه تیر معجزه آهو کنمفصلن زمستان هاو برف نسخه ی خوبی نیستبرای سرفه گلدان هاگلی نمانده خودت گل باشتو را بکار و شکوفا شوتو را بچینو تو را بو کندلم دف استنیستانانگاه صوفی ناخواناجهان پریشی مولانادهان پریشی مولاناتو خانقاه منی با من بچرخ و یاحق و یاهو کنشب است یک تنه زیبا شوو چند ماه شکیبا شوسپس مرا متولد کنبتاب روی شبم دریابو جوجه اردک زشتم را به زیر بال و پرت غو کنکسی نمیشنود ما را اگر که روی سخن داریو درد حرف زدن داری اگر دهان خودت هستیاگر زبان خودت هستی به گوش های خودت رو کندوتا بریده ی از شانهدوتا خجول دو دیوانهمنم دو دست که میخواهم بغل بگیرمت ای جنگلتفَقُدی نظری چیزی به این دو ساقه کم رو کنمِسَم که پخش و پلا هستم دچار درد و بلا هستمتو عادلی که طلا هستی به کیمیای مساواتتتو را بدل به خودت اما مرا بدل به ترازو کنتو را ببوس که لب هایتهنوز طعم عسل داردتو را بخواه، که آغوشت هنوز میل بغل داردتو را بکار و شکوفا شو تو را بچینو تو را بو کن

ما بزرگ و نادانیممثل گاو مینوشیممرتعی سرابی راقحطی است و میدانیمگریه غرق خواهد کرداسب های آبی راهم درشت و غمگینیمهم سیاه و بدبینیمهم برای آبادیقطره‌ ای نمیباریمهم نگه نمیداریمحرمت خرابی راشب که میشود خوابیمصبح و ظهر هم خوابیمعصر هم که تا شب خوابشب دوباره تا شب خوابتوی خواب میبینیمروز آفتابی راخوب، خوب و خوشبختیمخشک و سفت و سرسختیمما در اوج تنهاییچون زنانِ هرجاییخوبِ خوب میدانیمراه دوست یابی راگاو اسب، انسانیمحافظان عرفانیمحامیان زن هستیمبندگان تن هستیمپاس پاس میداریمعشق رختخوابی راعلم در نوردیدهساختار پیچیدهجاهلان فهمیدهما ربات‌ ها روزیدرک میکنیم آیافهم اکتسابی رامفلسیم در خوردنممسکیم در مردنما که از خسیسان وجمله کاسه لیسانیمترک میکنیم آیااین گدا معابی رارخت بخت پوشیدیممثل گاو نوشیدیممثل اسب کوشیدیممثل اشک جوشیدیمگریه غرق کرد آنگاهاسب‌های آبی راخوب، خوب و خوشبختیمخشک و سفت و سرسختیمما در اوج تنهاییچون زنانِ هرجاییخوبِ خوب میدانیمراه دوست یابی راگاو اسب، انسانیمحافظان عرفانیمحامیان زن هستیمبندگان تن هستیمپاس پاس میداریمعشق رختخوابی رااز اساس استادیمدر جناس استادیمفاضلیم در دانشفاضلیم در خوانشارج مینهیم اماشعر فاضلابی را

تو در مسافت بارانیو غم درشکه ای از اشک استو اشک شیهه ی کوتاهیمنو تو آخورمان مرگ استاز این درشکه بیا پایینتو نیز شیهه بکش گاهیبتاز گله ی اکسیژنو راه مال رویی چیزیبه سمت پنجره پیدا کنهوای حبس نفس گیر استبتاخت قفل مرا وا کنبتاز‌ ای که پر از راهیمنم که لک لک غمگینی، به روی دودکشت هستممنم که ماهی دریای، بلند موی مشت هستممنم که طعمه ی قلابم، مرا شکار کن ‌ای ماهیمنم شکار، شکارم کنسپس ببوس و بچرخانم سپس بچرخ و ببوسانمسپس چکار چکارم کنچکار هرچه تو میخواهیستبخواه آن چه که میخواهیآهای بینیِ سربالااز این درشکه بیا پایین بهمن بچسب همین الانمرا ببوس همین حالاکه زندگی دو سه نخ کام استو عمر سرفه ی کوتاهی