به گلگشت جوانانبه گلگشت جوانان یاد ما را زنده دارید ای عزیزانکه ما در ظلمت شب زیر بال وحشی خفاش خون آشامنشاندیم این نگین صبح روشن را به روی پایه ی انگشتر فرداو خون ما و خون ماو خون ما و خون مابه سرخی گل لالهبه گرمی لب تبدار بی دلبه پاکی تن بیرنگ ژالهبه گرمی لب تبدار بی دلبه پاکی تن بیرنگ ژالهریخت بر دیوار هر کوچه و رنگی زد و رنگی زدبه خاک تشنه ی هر کوهشما یاران نمیدانیدشما یاران نمیدانیدشما یاران نمیدانیدچه تب هایی تن رنجور ما را آب میکردچه لب هایی به جای نقش خنده داغ میشدولی ما دیده ایم اندر نمای دوره ی خودولی ما دیده ایم اندر نمای دوره ی خودحصار ساکت زندانکه در خود می فشارد نغمه های زندگانی راکه در خود می فشارد نغمه های زندگانی راو رنجی کاندرون کوره ی خود میگدازد آهن تنهاکسی از ما، نه پای از راه گردانیدکسی از ما، نه پای از راه گردانیدو نه در راه دشمن گام زدکسی نه پای از راه گردانیدو عشق از ماست، لای برگ های هر کتابی را میخوانیدو این صبحی که میخندد به روی بام هاتانو این نوشی که میجوشد درون جام هاتانو این نوشی که میجوشد درون جام هاتانگواه ماست گواه پایمردی های ماگواه عزم ما کز رزم ما جانانه تر شد

بیگاه شد بیگاه شدبیگاه شد بیگاه شدخورشید اندر چاه شد خورشید اندر چاه شدخیزید ای خوش طالعان خیزید ای خوش طالعانوقت طلوع ماه شد وقت طلوع ماه شدساقی به سوی جام رو ای پاسبان بر بام روساقی به سوی جام رو ای پاسبان بر بام روای جان بی‌آرام رو، ای جان بی‌آرام روکان یار خلوت خواه شداشکی که چشم افروختیصبری که خرمن سوختی عقلی که راه آموختیدر نیم شب گمراه شدآن کیست اندر راه دل او را نباشد آه دلآن کیست اندر راه دل او را نباشد آه دلکار آن کسی دارد که او غرقابه آن آه شدگر بو بری زین روشنی آتش به خواب اندرزنیگر بو بری زین روشنی آتش به خواب اندرزنیکز شب روی و بندگی زهره حریف ماه شدزهره حریف ماه شدبیگاه شد بیگاه شدبیگاه شد بیگاه شدخورشید اندر چاه شد خورشید اندر چاه شدخیزید ای خوش طالعان خیزید ای خوش طالعانوقت طلوع ماه شد وقت طلوع ماه شدساقی به سوی جام رو، ای پاسبان بر بام روساقی به سوی جام رو ای پاسبان بر بام روای جان بی‌آرام رو ای جان بی‌آرام روکان یار کان یار خلوت خواه شد

بده بد بد، بده بد بد، چه امیدی چه ایمانیکرک جان خوب میخوانیمن این آواز پاکت را درین غمگین خراب آبادچو بوی بال های سوخته ت پرواز خواهم دادگرت دستی دهد با خویشگرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باشبخوان آواز تلخت را ولیکن دل به غم مسپارکرک جان بنده ی دم باش کرک جان بنده ی دم باشره هر پیک و پیغام و خبر بسته ستره هر پیک و پیغام و خبر بسته ستنه تنها بال و پر بال نظر بسته ستقفس تنگ است و در بسته ستبده بد بد دروغین بود هم لبخند و هم سوگندبده بد بد دروغین بود، هم لبخند و هم سوگنددروغین است دروغین است، هر سوگند و هر لبخندو حتی دلنشین آواز جفت تشنه ی پیوندو حتی دلنشین آواز جفت تشنه ی پیوندمن این غمگین سرودت را، من این غمگین سرودت راهم آواز پرستوهای آه خویشتن پرواز خواهم دادبه شهر آواز خواهم دادبده بد بد، بده بد بدبده بد بد، بده بد بدچه پیوندی، چه پیوندی چه پیمانیکرک جان خوب میخوانیخوشا با خود نشستن خوشا با خود نشستننرم نرمک اشکی افشاندناشکی افشاندنزدن پیمانه ای دور از گرانانزدن پیمانه ای دور از گرانانهر شبی کنج شبستانیبده بد بد، بده بد بد، بده بد بدچه امیدی چه ایمانی، چه امیدی چه ایمانیچه امیدی چه ایمانی

نمیبینم نشاط عیش در کسنه درمان دلی نه درد دینیاگر چه رسم خوبان تند خوییستچه باشد گر بسازد با غمینیره میخانه بنما تا بپرسمره میخانه بنما تا بپرسممآل خویش را از پیش بینیمآل خویش را از پیش بینی

چه غم دارد ز خاموشیچه غم دارد ز خاموشی، درون شعله پروردمچه غم دارد ز خاموشی درون شعله پروردمکه صد خورشید آتش برده از خاکستر سردمکه صد خورشید آتش برده از خاکستر سردمبه بادم دادی و شادی، به بادم دادی و شادیبیا ای شب تماشا کن، بیا ای شب تماشا کنکه دشت آسمان دریای آتش گشته از گردمشرارانگیز و طوفانی، هوایی در من افتاده استشرارانگیز و طوفانی، هوایی در من افتاده استکه همچون حلقه ی آتش، که همچون حلقه ی آتشدر این گرداب میگردم، در این گرداب میگردمبرآر ای بذر پنهانی، برآر ای بذر پنهانیسر از خواب زمستانی، سر از خواب زمستانیکه از هر ذره ی دل، که از هر ذره ی دلآفتابی بر تو گستردمدر آن شب های طوفانیدر آن شب های طوفانی که عالم زیر رو میشددر آن شب های طوفانی که عالم زیر رو میشدنهانی، نهانی شب چراغ عشق را در سینه پروردمچراغ دیده روشن کن که من چون سایه شب تا روزچراغ دیده روشن کن که من چون سایه شب تا روزدلی در آتش افکندم سیاووشی برآوردمدلی در آتش افکندم سیاووشی برآوردمدلی در آتش افکندم سیاووشی برآوردم